Największy polski portal o sanatoriach i uzdrowiskach - 350 obiektów

 U ludzi świerzb wywołuje świerzbowiec ludzki, który objawia się dokuczliwym świądem i zmianami skórnymi w postaci przeczosów, grudek i plam. Zwykle zajmuje pośladki, brzuch zwłaszcza okolice pępka, narządy płciowe, dłonie, łokcie, nadgarstki. Nie atakuje twarzy i okolicy między łopatkowej z wyjątkiem świerzbu norweskiego.

Według statystyk na świecie na świerzb choruje ok 300 mln ludzi. Najczęstszą przyczyną występowania świerzbowca są złe warunki higieniczno-sanitarne oraz duże zbiorowiska sprzyjające niekontrolowanemu rozwojowi choroby skóry, poprzez kontakt bezpośredni. Oprócz brudu i ubóstwa przyczyną choroby może okazać się również nadmierna higiena w życiu codziennym wynikająca ze stosowania sterylnej żywności czy antybiotyków. Także obniżona odporność, którą wywołuje stres czy brak odpowiedniego wypoczynku może zwiększyć ryzyko zachorowania na świerzb.

Świerzbowiec ludzki jest wysoce zaraźliwy. Bytuje w naskórku, odżywia się, składa tam jaja. Samica składa 2-3 jaja, z których wylęgają się larwy, które w ciągu 3 tygodni przekształcają się w dojrzałe świerzbowce. Drążąc korytarze w skórze powodują silny świąd, złuszczanie się naskórka czy strupy z przeczosami. Jako pierwsza pojawia się na skórze plamkowo grudkowa wysypka, która jest trudno zauważalna. Uporczywy świąd jest przyczyną drapania, co powoduje przenoszenie świerzbowca na zdrowe obszary skóry.

Choroba przenosi się najczęściej przez bezpośredni kontakt fizyczny, rzadziej za pośrednictwem przedmiotów. Roztocza powodujące świerzb mogą przeżyć poza skórą do czterech dni, dlatego też bielizna zakażonego nie powinna być używana przez około dwa tygodnie do czasu, aż pasożyt samoistnie zginie. Grupą najbardziej narażoną na świerzb są dzieci w wieku szkolnym. Natomiast zakażenia świerzbowcem zwierzęcym np. od krów, psów, kotów i gołębi, zdarzają się bardzo rzadko i same mijają.

Świerzb jest bardzo zaraźliwą zmianą skórną, dlatego po zauważeniu u siebie pierwszych objawów należy niezwłocznie podjąć odpowiednie kroki zmierzające do wyleczenia, czyli w tym przypadku do nie przenoszenia choroby na inne osoby. Aby leczenie było odpowiednie i skuteczne należy niezwłocznie udać się do lekarza dermatologa, który dokona odpowiedniej diagnozy zmian na skórze.
Świerzb leczy się farmakologicznie, najczęściej stosując Permetrynę, która ma właściwości chłodzące oraz osuszające zarażoną skórę. Maści najlepiej stosować na noc, ponieważ aby przyniosły oczekiwane rezultaty należy je zostawić na skórze przez co najmniej 8 godzin. Pomocne są także leki przeciwhistaminowe, które zmniejszają świąd. Preparaty należy aplikować na skórę zaczynając od szyi, a następnie przemieszczać się w dół ciała. Szczególnie należy dbać o miejsca, w których pojawiają się wysypki i pęcherze. Także członkowie rodziny powinni zostać objęci leczeniem profilaktycznym. Ważna jest także wymiana pościeli, ręczników, odzieży należy je wyprać w wysokiej temperaturze, co skutecznie zapobiega nawrotowi świerzbu.

Oprócz dostępnych w aptekach środków na świerzb można także stosować domowe leczenie. Polecane jest stosowanie mydeł, olejków i balsamów z wyciągiem z drzewa herbacianego. Dowiedziono iż składniki te znacznie zmniejszają ryzyko zarażenia się. Można stosować także herbatki, które zmniejszają swędzenie oraz łagodzą dolegliwości skórne.
Leczenie świerzbu zazwyczaj trwa około 3 miesiące i wymaga wiele cierpliwości nie tylko od samego chorego, ale także jego rodziny.
Zatem pamiętajmy, że gdy zaczyna swędzieć nas skóra, a po kilku dniach nie przestaje, nie zawsze przyczyną jest uczulenie na kosmetyki czy proszek do prania, może się okazać że to właśnie świerzb. W obecnych czasach leczenie świerzbu jest bardzo skuteczne dlatego gdy „dopadnie” nas ten nieprzyjemny problem nie należy panikować tylko cierpliwie postępować zgodnie z zaleceniami lekarza.

Autor:www.sanatoria.org